Verbinden in verschil

Het is bijna zover! We zullen weldra ons nieuw vriendje Luchik, Loe’ke, verwelkomen. Na een reis van ongeveer 3000km zal hij bij ons zijn nestje vinden. Dat moet nogal een avontuur zijn!

Maar hoe ga ik verbinding aangaan met een hondje dat al veel heeft meegemaakt, vreemde mensen gaat ontmoeten, andere geuren opsnuift, de taal niet begrijpt en bij een andere hond zijn thuis gaat moeten zoeken. Hoe kunnen we met hem verbinden zonder Loe’ke te brusqueren? Dat houdt mij de laatste dagen bezig.

Nadenkend over hoe ik dit nu het beste ga kunnen aanpakken valt mijn oog op een boek van Watzlawick. Ik neem het intuïtief uit mijn boekenkast. De 5 axioma’s komen weer naar voor in mijn gedachten. Ik lees… en interpreteer .

Het is onmogelijk om niet te communiceren. En ik denk bij mezelf, tja, dat klopt, Loe en ik gaan altijd communiceren met elkaar. Hoe onhandig het in het begin tussen ons ook zal gaan ik moet niet angstig zijn dat we niet zullen communiceren. We gaan elkaar gaande weg leren lezen/kennen. Leren kijken naar wat we bedoelen.

‍

We gaan elkaars gedrag goed observeren. Nieuwe situaties maken ons wat onzeker maar onze zintuigen ook scherper.  We zullen telkens weer reageren op elkaars lichaamstaal en deze gedetailleerder en verfijnder leren (her-)kennen. Ik moet alleen bewust blijven dat mijn waarheid niet persé zijn waarheid is. Dat ik als mens steeds met enige onbeholpenheid zal communiceren met viervoeters.

‍

Niet enkel wat er gezegd wordt maar ook de onderlinge verhoudingen en mijn relatie met hen zijn belangrijk. Ik wil een gelijkwaardige relatie met mijn honden en dus ook met Loe. Gezien onze verschillen zo groot zijn mik ik op een complementaire relatie, gebaseerd op verschil. Verschil mag er zijn. Het maakt mij samen met mijn honden zo’n sterk therapeutisch team. We wisselen informatie uit vanuit telkens een ander perspectief. In verscheidenheid samenwerken op vertrouwen.

Lichaamstaal is onze belangrijkste troef zijn om elkaar te begrijpen. Een hond voelt of je naast hem staat en ruimte geef of voor hem staat en hem blokt. Of je trekt aan de lijn of wacht en vraagt of hij met je mee verder wil… Of je vriendelijk hurkt of ondoordacht over hem heenstaat….

Ook de kinderen die bij me komen in therapie zullen meegenomen worden in dit verhaal van non-verbale verbindende communicatie. Hoe ze hun lichaamstaal kunnen inzetten om in contact te komen met dit nieuwe hondje, Loe. Dat onwennigheid er mag zijn. Dat het soms zoeken is om op elkaar af te stemmen wanneer verschillen zo groot zijn maar dat het verschil er mag zijn. Dat alles wat ze doen communicatie is. En hoe fijn het voelt als ze de juiste snaar kunnen raken in dit bijzonder proces van verbinden.

Uit dit alles geef ik mezelf het advies om het verschil te omarmen en vanuit dat verschil de nabijheid en verbinding te zoeken.